درگاهشماری ملی مذهبی کشورمان، پنجم ذی القعده در ایام دهه کرامت، روز پاسداشت امامزادگان و بقاع متبرکه نامگذاری شده است. به همین مناسبت یکی از زیباترین آثار بهجا مانده از دورۀ سلجوقیان یعنی محراب گچی متعلق به امامزاده کّرار، به حضورمخاطبان موزۀ ملّی ایران معرفی میشود.
این اثر فاخر در تالار سلجوقی موزۀ باستانشناسی و هنر دوران اسلامی موزۀ ملّی ایران به شمارۀ ۳۲۶۸ در معرض دید عموم قرار دارد.
امامزاده کرار بنایی متعلق به سده ششم هجری قمری در روستای بوزون یا بوزان در شرق شهر اصفهان است. ساختمان قدیمی این آرامگاه، بقعهای به ابعاد ۴۰ متر مربع و متعلق به سال ۵۲۸ هجریقمری است. آثار به جا مانده از این بنا اندک است ولی با این وجود گویای فصل درخشانی از هنر و معماری ایران در دورۀ سلجوقی است. از ویژگی های این بنا تزئینات گچبری است که در بخش های مختلف آن به چشم می خورد. از جمله محراب آن که از یادگارهای مهم این بنای آرامگاهی است با ترکیبی از نقش مایه های گیاهی ، هندسی و نیز کتیبه هایی به خط نسخ زینت یافته است. به علت تخریب و آسیب های وارده به بنای امامزاده در جهت حفظ و نگهداری از گچبریهای زیبای باقیمانده و نیز محراب منحصر به فرد آن، به همت اداره باستان شناسی در سال ۱۳۱۶ خورشیدی از محل منتقل و پس از مرمت و بازسازی بخش های آسیب دیده در موزۀ ملّی ایران به نمایش گذاشته شد.
این محراب دارای کتیبه هایی به خط کوفی و نسخ شامل آیاتی از قرآن کریم و همچنین تاریخ ساخت و نام سازنده می باشد. بر اساس کتیبه پیشانی، این محراب در سال ۵۲۸ هجری قمری توسط علی بن شیرزاد انصاری قزوینی، ساخته شده است.