صبح روز سه‌شنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۲موزه ملی ایران میزبان اساتید، پیشکسوتان، اهالی فرهنگ و هنری بود که در بدرقه پیکر استاد علی اکبر سرافراز از اساتید پیشکسوت باستان‌شناسی گرد هم آمده‌بودند.
بسیاری از چهره‌های شرکت کننده در مراسم شاگردان دیروز کلاس درس استاد بودند که امروز با آموخته‌هایشان بر کرسی باستان‌شناسی کشور ایفای نقش می‌نمایند.
جبرییل نوکنده رییس کل محترم موزه ملی ایران، مصطفی ده‌پهلوان رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، فیروز حناچی شهردار اسبق تهران، فائق توحیدی پیشکسوت باستان‌شناسی و عضو شورای عالی هیئت کارشناسان وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، حسن کریمیان رییس گروه باستان‌شناسی دانشگاه تهران،یعقوب محمدی‌فر و عباس مترجم از اساتید دانشگاه بوعلی‌سینا همدان، محمدرضا کارگر رییس اسبق اداره کل موزه‌ها، محمد‌حسن طالبیان معاون میراث فرهنگی اسبق کشور و … به همراه دیگر مدیران، اهالی فرهنگ و دوستدارانش در سوگ این مراسم را برگزار کردند.
در ابتدای این مراسم جبرییل نوکنده با مرور خاطرات محضر درس استاد اورا افتخاری برای باستان‌شناسی ایران خواند در ادامه پیام تسلیت دکتر علی دارابی قائم مقام و معاون میراث فرهنگی کشور را برای حضار خواند.
(تصویر پیام در گالری تصاویر)
مصطفی ده پهلوان در این مراسم گفت: زنده یادسرفراز دستمایه پُری داشت و در همه کلاس‌ها اسلاید‌های اختصاصی را که خودش از محوطه‌های تاریخی ضبط کرده بود، برای دانشجویان پخش می‌کرد و از این نظر مشهور بود.
فائق توحیدی از اساتید پیشکسوت باستان‌شناسی از درباره این باستان‌شناس نامدار گفت: علی‌اکبر سرافراز در روزهای نخست انقلاب تلاش‌های فراوانی برای بهبود وضعیت باستان‌شناسی کشور انجام داد و در این خصوص نقش مهم و تاثیرگذاری را ایفا کرد.
حسن کریمیان باستان شناسی که در اوایل دهه ۶۰ شاگرد زنده یاد سرفراز بود گفت: زنده یاد سرفراز ۷ هزار ساعت در محوطه‌های تاریخی مهمی از کشور کاوش کرده بود که نتیجه آنها را در قالب ده‌ها کتاب و مقاله منتشر کرد.
محمدرضا سعیدی دیگر باستان شناسی و از شاگردان زنده یاد سرفراز در اواخر دهه ۶۰، گفت: علی اکبر سرفراز نقش بسیار مهمی در تولید علم بومی داشت و به همت تلاش‌ها و پژوهش‌های علمی شخصیت‌هایی مثل او، اکنون در ۲۴ دانشگاه کشور رشته باستان شناسی دایر است.
زنده یاد علی اکبر سرفراز متولد ۱۳۰۶ در همدان، ۲۰ بهمن در ۹۶ سالگی درگذشت. وی در سال ۱۳۴۲ از دانشگاه تهران درجۀ کارشناسی ارشد باستان‌شناسی را با امتیاز عالی دریافت کرد و دارنده دکتری مرمت و حفاظت آثار سنگی ازدانشگاه نیویورک و متخصص تاریخ هنر اشکانی ـ ساسانی و ایلخانی بود.
او از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۷۴ در دانشگاه تهران و دانشگاه تربیت مدرس، باستان شناسی به تدریس و تربیت شاگردان رشته باستان‌شناسی مشغول بود و ده سال مدیرت گروه را بر عهده داشت .
بجز تدریس و تالیف ده‌ها کتاب و مقاله، سرپرستی
بیش از ۱۶ کاوش علمی را در کارنامه علمی خود ثبت کرد و حدود ۳۲ بررسی و گمانه زنی روی آثار باستانی داشت.
کاوش در ارگ علی‌شاه تبریز، تنگ چوگان، تخت سلیمان، رصدخانه مراغه، کتیبه خارک و معبد آناهیتا شهر بیشابور بخش‌هایی از کاوش‌های اوست که نتیجه همه آنها را به صورت کتاب منتشر کرده است.
نامش مانا
