نشست تخصصی “سه فصل کاوش در محوطه استرک-جوشقان، کاشان” در موزه ملی ایران برگزار شد
به گزارش روابط عمومی موزه ملی ایران، روز سه شنبه دوم بهمن ماه سالجاری نشست تخصصی با عنوان “سه فصل کاوش در محوطه استرک-جوشقان، کاشان” با همکاری مشترک گروه باستان شناسی دانشگاه کاشان، پژوهشکده باستان شناسی و موزه ملی ایران و با حضور دکتر جبرئیل نوکنده رئیس موزه ملی ایران، دکتر محسن جاوری رئیس دانشکده هنرو معماری دانشگاه کاشان، دکتر جواد حسین زاده و همکاران ایشان و علاقه مندان به این نشست انجام گرفت.
در ابتدا دکتر جبرئیل نوکنده ضمن خوش‌آمد گویی به میهمانان گفت: برای موزه ملی ایران باعث افتخار است در کنار دوستانی هستیم که درباره موضوعی که بعد از پژهش هایی که در کاشان در دهه سی توسط رومن گریشمن انجام شد اکنون با پژوهش ها ی دکتر جاوری و دکتر حسین زاده انجام گرفته چشم انداز های جدیدی از عصر آهن حوزه کاشان به ما ارائه می دهند و ما را از دستاوردهایشان بهره مند می سازند.
دکتر محسن جاوری اولین سخنران این نشست تخصصی بود که ضمن خیر مقدم به حاضرین از دکتر نوکنده و دکتر بیگلری معاون امور فرهنگی موزه ملی ایران برای حمایت از فعالیت های علمی این گروه تشکر کرد.
رئیس دانشگاه هنرو معماری دانشگاه کاشان توضیحات جامعی درخصوص روند شکل گیری، اهداف و دستاوردهای پروژه محوطه استرک-جوشقان، کاشان ارائه داد.
دکتر محسن جاوری همچنین درباره فرآیند کارهای میدانی از جمله ساماندهی محوطه و کاوش در کارگاه های مختلف و دستاوردهای این پروژه صحبت کرد.
سخنران بعدی یوانا شیمچک بود که به توضیح درباره الگوهای تدفین، به خاک سپاری و آتش سپاری در محوطه استرک-جوشقان، کاشان صحبت کرد.
یوانا شیمچک به انواع شیوه های تدفین و نتایج مطالعات انسان شناسی جسمانی پرداخت. وی گفت: بارزترین ویژگی های محوطه دست خوردگی و تدفین های چندگانه به ویژه گورهای چکمه ای بودند.
پرفسور آرکاریوش سولتیشیاک نیز به صحبت درخصوص نتایج آنالیزهای عنصری نمونه های دندان پرداخت و گفت: نتیجه های به دست آمده از این آنالیزهای عنصری این است که ساکنان محوطه استرک-جوشقان در طی اواخر عصر مفرغ و عصر آهن بومی منطقه بودند و جابجایی جمعیتی در این منطقه بیش از ده کیلومتر نبوده است.
ایشان همچنان گزارش مقدماتی از کارهای ژنتیکی بر روی هشت نمونه از بقای انسانی محوطه فوق که در دانشگاه آدلاید استرالیا توسط متیو ویلیامز درحال انجام بررسی و پژوهش می باشد را ارائه داد. و در اینباره افزود: بررسی این پژوهش تاکنون نتایج مثبتی را در بر داشته داشته و تا سپتامبر به نتایج مقدماتی و تحلیل دراین خصوص دست خواهیم یافت. وی اشاره کرد شباهت هایی بین یک نمونه این منطقه با نمونه های دی ان ای باستانی از گنج دره کرمانشاه وجود دارد.
دکتر لیلا مکوندی در خصوص سبک پنج مهر به دست آمده در محوطه استرک صحبت کرد و گفت: احتمالا در منطقه فوق دو سبک متفاوت وجود داشته که در بررسی این مهر ها دیده شد، سبک هندسی که احتمالا قدیمی تر می باشد و متعلق به بعد از قرن ۱۶ و ۱۷ پیش از میلاد است. سبک ایرانی یا منطقه ای که احتمالا سبک جدید تری بوده و مربوط به قرن ۱۲و۱۳ پیش از میلاد به این سو رایج بوده است.
گاه نگاری مقایسه ای و تاریخ مطلق در محوطه موضوع بعدی این نشست بود که حمزه نورعلیوند در اینباره صحبت کرد. وی گفت: در نتایج به دست آمده اینگونه به نظر می آید که گورستان از حدود هزار تا دو هزار سال پیش از میلاد مورد استفاده بوده است.
مشابه سفال های خاکستری که در این منطقه دیده شده است را می توان در محوطه هایی مثل قیطریه یا خوروین مثل تپه صرم و سیلک دید.
حمزه نورعلیوند در ادامه گفت: این گورستان ها پدیده هایی هستند که در عصر مفرغ از قرن هفده، هجده و شاید تا قرن نوزدهم پیش از میلاد در منطقه مرکزیه ایران رایج بوده اند.
سخنران آخر این نشست دکتر جواد حسین زاده بود که درباره مدل جدیدی از تحولات هزاره دوم به ویژه نیمه ی اول هزاره دوم پرداخت.
دکتر حسین زاده گفت: طی پژوهش ها و بررسی های انجام شده و با توجه به تاریخ گذاری ها و شواهد مادی از جمله قبور، سفال ها و تزئیناتی، می توان گفت احتمالا تحولات زیادی در نیمه اول هزاره دوم و در منطقه مرکزی ایران صورت گرفته است.
در تحولاتی که در منطقه خراسان بزرگ و دشت گرگان و سمنان رخ داده به نظر می رسد یک رابطه ی نزدیک فرهنگی با پدیده فروپاشی تمدن های شهری و شروع این گورستان ها و سفال های خاکستری در منطقه مرکزی ایران وجود داشته باشد.
وبگاه موزه ملی ایران در پیام رسان سروش
https://sapp.ir/irannationalmuseum.official
