نشست تخصصی پیکرک های زاغه در مجموعه موزه ملی ایران در روز سه شنبه ۲۱ اسفند ۱۴۰۳ در محل سالن نشست موزه ایران باستان برگزار شد. در این نشست مرضیه زارع خلیلی بیان داشت، یکی از شاخصه‌های دوران نوسنگی خاورنزدیک، رواج پیکرک‌های گلی انسانی و حیوانی است که از محوطه‌های مختلف این ناحیه به‌دست آمده است. در ایران، قدیمی‌ترین پیکرک‌های یافت شده از دوره نوسنگی بدون سفال، از محوطه‌هایی چون چغاگلان، چغابنوت، تپه آسیاب، گنج دره، تپه علی‌کش و تپه سنگ‌چخماق غربی به دست آمده است. وی ادامه داد که سبک زندگی یکجانشینی امکان استفاده از گل، این ماده خام منعطف و فراوان را افزایش داد. در دوره نوسنگی با سفال، با افزایش تعداد محوطه‌های استقراری، بر تعداد پیکرک‌ها افزوده شد. شیوه پیکرک‌سازی دوره نوسنگی تا بخش‌هایی از دوره مس‌وسنگ ادامه یافت. یکی از مجموعه پیکرک‌های قابل توجه ایران، پیکرک‌های تپه زاغه است که بخش زیادی از آن از فضای بیرون و درون بنای منقوش به‌دست آمده است. بررسی کیفیت و تکنیک ساخت پیکرک‌های انسانی و حیوانی مجموعه زاغه حاکی از این است که این دو دسته پیکرک در نزد سازندگان از درجه اهمیت متفاوتی برخوردار بوده اند. علاوه بر کیفیت متفاوت ساخت، در نوع نمایش و حذف اندام در پیکرک‌های انسانی و حیوانی تفاوت‌های اساسی دیده می‌شود. در نمایش پیکرک‌های انسانی گاه اندام حذف و یا با تأکید ساخته شده‌اند. مطالعه پیکرک‌ها انسانی زاغه نشان داد که در این مجموعه، تعدادی از پیکرک‌ها در گردن خود حفره دارند که امکان گذاشتن و برداشتن سر را بوجود می‌آورده است. از این نوع پیکرک در محوطه‌های سوریه، ترکیه و لبنان یافت شده است. تا پیش از این اشاره‌ای به وجود پیکرک با گردن حفره‌دار در مجموعه پیکرک‌های ایران نشده است. در این پژوهش پیکرک‌های مجموعه زاغه در موزه ملی ایران و موسسه باستان‌شناسی دانشگاه تهران مورد تحلیل قرار گرفته است.
برچسب ها:
No Tag